Odszkodowanie jest formą rekompensaty za doznaną krzywdę i dotyczy jedynie szkody niemajątkowej. Przyznana przez sąd suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody. Suma ta powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga emocjonalna, zachwiana na skutek wypadku. Pojęcie szkody obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i sferę psychiczną poszkodowanego.

 

Zadośćuczynienie co do zasady uwzględniać winno wszystkie cierpienia, których doznał poszkodowany, tzn. te, które odczuwał w przeszłości, aktualne, i te, co istotne, które będzie odczuwał do końca życia.

 

Celem zadośćuczynienia jest więc zapewnienie możliwości skompensowania straty oraz cierpień psychicznych. Kwoty uzyskane tytułem zadośćuczynienia korzystają z przedmiotowego zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przypadku zadośćuczynienia za śmierć najbliższego członka rodziny (art. 446 § 4 Kodeksu cywilnego) podkreśla się, że kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Samo zaś zadośćuczynienie nie jest zależne od pogorszenia sytuacji życiowej osoby bliskiej w wyniku śmierci bezpośrednio poszkodowanego, lecz ma na celu złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc członkom jego rodziny w dostosowaniu się do zmienionej sytuacji życiowej.